Afscheid

Wat een bijzonder jaar was en is dit. Natuurlijk speelt Corona een grote rol, maar voor mij staat dit schooljaar vooral in het teken van afscheid nemen en een nieuwe fase beginnen.

Afscheid van ons leuke huis in Apeldoorn, afscheid van mijn (mentor)leerlingen, van ouders, maar bovenal van mijn collega's, mijn onwijs leuke sectiemeiden en van Het Nieuwe Eemland.

Want ja, ik ben niet alleen verhuisd naar het buitengebied van Heerde om het plattelandsleven te gaan ontdekken, ik ben ook op zoek gegaan naar een andere baan vanwege de afstand naar Amersfoort.

Begon, van Apeldoorn naar Amersfoort, de A1 al bij Stroe vast te lopen, de afstand Heerde-Amersfoort is langer en de A28 loopt ook regelmatig vast.

En hoezeer ik het ook naar mijn zin heb op Het Nieuwe Eemland (HNE), er soms bijna 2 uur over doen om thuis te komen is niet meer leuk.

Afscheid van mijn (mentor)leerlingen met lieve kaartjes en cadeautjes.

Ik heb ze allemaal gevraagd wat ik als docent wel en wat ik niet mee moest nemen naar de nieuwe school. 

Het grappige was dat er bij 'wel meenemen' veel meer tips werden genoemd dan bij 'niet'. Er waren er zelfs bij die bij dat laatste niets konden bedenken. 

Maar de leukste feedback kreeg ik achteraf via de chat:

"Heel erg bedankt voor het leuke jaar Duits. Ik vond het heel erg leuk met u. Neem zeker uw vrolijkheid mee naar de andere school. Veel plezier in uw nieuwe woning en op uw nieuwe school."

Afscheid van mijn onwijs lieve, gezellige, vrolijke sectiemeiden met een gezellige borrel, kaartjes en cadeautjes. Het was te gek: de gezelligheid, de sfeer, het elkaar opvangen waar nodig, de samenwerking, dingen mogen uitproberen, vallen en weer opstaan ........ zo fijn dat ik dat heb mogen meemaken en ervaren.

Ik denk terug aan mijn eerste jaar op HNE, tien jaar geleden. Ik keek uit naar de herfstvakantie, want ik was kapot en er van overtuigd dat dit werk niet voor mij was weggelegd. "Job", zei ik tegen mijn afdelingsleider, "ga maar vast op zoek naar iemand anders. Dit werk is niets voor mij. Ik ga op zoek naar een andere baan en dan stop ik er hier mee. Ik wil nog wel mee doen aan het beoordelingstraject, want ik wil deze fase wel met een goed gevoel afsluiten."

"Wat jammer Annet, want ik zie het jou wel doen!"

Huh? Het is chaos in mijn lessen, leerlingen gaan over van alles in discussie, ik word boos, ik erger me kapot, er wordt van alles door de klassen gegooid, ze leren niets van me dus.....hoezo ziet hij het me wel doen?

Ik krijg een déjà vu. Twintig jaar geleden, toen ik de lerarenopleiding verpleegkunde had afgerond en ik tot de conclusie was gekomen dat ik geen docent verpleegkunde wilde worden, kreeg ik een baan aangeboden als docent verpleegkunde voor de opleiding voor verzorgende. De afdelingsmanager van de opleiding had als extern examinator mijn eindpresentatie van de opleiding bijgewoond en zag mij dit wel doen. Okay dacht ik: als iemand iets in mij ziet wat ik zelf nog niet zie, is het de moeite waard om te ontdekken of ze gelijk heeft. En ze had gelijk!

Op de vorige school, mijn eerste ervaring als docent Duits in het VO, mocht ik niet blijven vanwege mijn klassenmanagement. Terecht, ik snapte die beslissing helemaal. Toen wilde ik er al mee stoppen. Maar collega's vonden dat ik het nog een keer moest proberen op een ander soort school. "Omdat we het jou wel zien doen, alleen niet op een VMBO".

"Ammenooitniet!", dacht ik, nadat Job had gezegd dat hij het me wel zag doen.

Maar aan het einde van dat eerste jaar had ik een voldoende beoordeling en een vast contract op zak, want: "We zien het jou wel doen!" 

Het heeft enkele jaren geduurd voordat ik het mijzelf zag doen. En wat een bijzonder traject is het geweest. Van 'Hoezo vinden mensen dit vak leuk?" en regelmatig jankend naar huis rijden  tot een betrokken en enthousiast docent en mentor. 

Hoe dan? Hard werken, vallen, opstaan en weer doorgaan, goed om mij heen kijken, praten met collega's, luisteren, vakliteratuur lezen en reflecteren, reflecteren, reflecteren.

Afscheid van HNE met een mooie speech van de afdelingsleider. Zo zit ik nog lachend op mijn stoel op het schoolplein, met z'n allen op 1,5 meter afstand, zo raak ik geëmotioneerd als ik mijn collega's toespreek en zo vallen een dierbare collega en ik elkaar huilend in de armen.

Af en toe eens verkassen is nog zo gek niet hoor. Je wordt er een beetje door opgetild. 

Afscheid nemen: het is mooi en het is verwarrend. Mooi door alle mooie woorden en verwarrend omdat je al dat moois moet missen en nog niet weet wat er voor terug komt.

                                        

    

                                        

Dag lieve collega's, dag HNE, dag mooie school. Het ga jullie goed. 

Ik ga opnieuw beginnen. Een nieuw huis, een nieuwe omgeving, een nieuw dorp, een nieuwe school in Apeldoorn, nieuwe collega's. 

Ik zie het me doen!

                                                                    Het Nieuwe Eemland