Omdenken

De laatste weken ben ik een beetje lusteloos, heb weinig energie. Zijn het de laatste loodjes, slaat de onverschilligheid van sommige leerlingen op mij over? Hoe dan ook, een shot adrenaline kan ik wel gebruiken.
Nou, die laat niet lang op zich wachten.
De dag begint goed: ik start met mijn eigen 3 havo klas, en dat is doorgaans altijd een leuke klas om les aan te geven. Zoals gebruikelijk begin ik de les met de vraag of de mobieltjes wel in de telefoontas zitten (en zo niet dan bla bla bla.......) waarna vervolgens altijd nog leerlingen (oh jaaaaa.....!) hun mobiel in de daartoe bestemde telefoontas zetten.

Vervolgens luisteren we naar leuke presentaties over een 'Klassenfahrt' naar een Duitstalige stad. Een grammaticatoets is voor velen een crime, maar een leuke brochure maken en er iets over vertellen, dat kunnen ze wel! En daar gaat het om. Tot zover geen vuiltje aan de lucht.

In de loop van de les betrap ik Sander en Jurgen met hun mobiel op tafel en in de hand. Whatever waar ik ze tegenkom......àls ik ze tegenkom ben je de klos. Dus onder protest (uiteraard) neem ik de mobieltjes in. Die zijn ze de hele dag kwijt.
Aan het eind van de les wil Jurgen zijn mobiel van mijn tafel pakken. Ik ben hem nog net op tijd voor.
De heren hebben zin in een discussie en EISEN (ja je leest het goed) dat ik hen vertel waarom hun mobiel is afgepakt. Kom jongens, na drie jaar op school en één jaar bij mij in de klas KEN je de regels, dus geen discussie en afhalen bij de afdelingsleider. Waarop Jurgen mijn mobiel van tafel grist met de woorden: "U krijgt hem pas terug als ik de mijne terug heb!".
De sfeer is meteen 180 graden gedraaid. Adrenaline stroomt door mijn lijf en mijn lusteloosheid verdwijnt als sneeuw voor zon. Ineens ben ik klaarwakker......en voel dat hier een grens wordt overschreden.
Rustig doch dringend zeg ik Jurgen enkele keren mijn mobiel op tafel te leggen. Zijn evenzo rustige doch resolute "Nee, dat doe ik niet" spreekt boekdelen. Ik zie het aan de blik in zijn ogen en zijn houding: hier staat een jongeman die hogelijk verontwaardigd is, overtuigd van zijn gelijk en geen duimbreed gaat toegeven. Het is alsof ik in de spiegel kijk.
Bang voor mijn mobiel ben ik niet. Die krijg ik wel terug. Deze meneer gaat dit namelijk niet winnen, alleen weet hij dat nog niet. Het zijn zijn arrogantie, zijn volle overtuiging dat hij middels chantage een docent (en ook nog zijn mentor!) onder druk meent te kunnen zetten, zijn totale gebrek aan decorum en verhouding, die mij compleet verrassen.

“Dan gaan we nu naar de afdelingsleider”, maar ook hier spreekt een resoluut "Nee, dat doe ik niet" boekdelen.

Snel neem ik een beslissing. "Dan ga ik alleen. Ik doe alleen wel even de deur op slot", zeg ik nog als ik bij de deur ben. Op het moment dat ik de sleutel in het slot steek, duwen de heren de deur open en loopt Jurgen met mijn mobiel in de hand weg. Misschien maar goed ook, want leerlingen in een lokaal opsluiten......daar was ik vast niet mee weg gekomen.
Ik loop naar de afdelingsleider. "Bob, urgentie!" en leg uit wat er gebeurd is. Bob gaat zoeken en ondertussen probeert Sander, de andere leerling, mij alsnog tot een discussie te verleiden. Verdwenen is mijn professionele 'altijd rustig blijven' houding. Mijn adrenalineniveau is inmiddels zo hoog gestegen, dat ik de arme jongen behoorlijk loop uit te foeteren. ZAT, ZAT, ZAT ben ik de mobiels en de eeuwige discussies die het teweeg brengt. Het haalt de slechte kant van de leerlingen naar boven. Om nog maar te zwijgen over de mijne.
"GA, VERDWIJN, GEEN DISCUSSIE!"
Bob heeft Jurgen inmiddels gevonden. En zelfs nu weigert hij mijn mobiel af te geven. Ik moet eerst maar eens uitleggen waarom zijn mobiel is afgepakt! Omdat Bob nu aangeeft dat hij een HEEL GROOT probleem heeft, haalt Jurgen uiteindelijk bakzeil. Waarna meneer nog steeds meent recht te hebben op uitleg. Ik zou misbruik maken van mijn macht als docent.
"Verdwijn naar de gang en je hoort straks wat we gaan doen".
Bob luistert naar mijn verhaal en belooft me dat hij actie gaat ondernemen.
Ik kan nog net even een kop koffie halen voordat de volgende les begint.
Vijf minuten later sta ik weer voor de klas, met de adrenaline nog in mijn lijf. Ik moet eerlijk zeggen, het is geen vervelend gevoel. Ik ben ineens weer alert. En alsof de leerlingen het aanvoelen: ze doen wat ik wil dat ze doen: lekker aan het werk, boekje lezen, opdrachten maken, vragen stellen. En ik ben in mijn element: ik deel tips en tops uit, beantwoord vragen en corrigeer ongewenst gedrag. Het worden twee rustige lessen.
Tussendoor hoor ik dat de ouders van Jurgen zijn gebeld en hij per direct is geschorst. Pffff.

Maar laat ik eens omdenken. Deze jongen heeft een aantal kwaliteiten: hij gaat ergens voor, knokt voor datgene waarin hij gelooft, gaat zijn passie achterna, is vasthoudend en doelgericht. Nu deze kwaliteiten nog op de juiste momenten inzetten en het komt vast helemaal goed met die jongen.
Word ik hier al vrolijk van?

's Middags haal ik Michiel uit een andere 3 havo klas uit de geschiedenisles. De vorige avond had ik een inhaaltoets van hem nagekeken en kwam tot de verbazingwekkende conclusie dat hij versie A had gekregen, maar de antwoorden van versie B had genoteerd. Dat leverde hem meteen een 1 in magister op. En dat moest hij even uitleggen natuurlijk.
"Waarom heb ik een 1 mevrouw?", is de eerste vraag van Michiel als ik hem uit de les haal. "Ik vind je antwoorden nogal bijzonder en wil de toets graag even aan je voorleggen.”
"Ik heb gewoon versie B gemaakt, mevrouw", zegt Michiel nog voordat hij de toets inkijkt. Dat is bijzonder, ik heb het nog niet eens over een versie gehad! "Geef eens een logische verklaring, Michiel, probeer het eens met de waarheid?"
"De toets is vast verwisseld", meent hij. Als ik hem de logistiek beschrijf die de onmogelijkheid hiervan aantoont, haalt hij zijn schouders op. "Dan weet ik het ook niet mevrouw, ik heb echt toetsversie B gehad".
"Dan blijft de 1 op magister staan".
"Okay", zegt Michiel, haalt zijn schouders op, draait zich om en sloft de les weer in.
Okay????? Okay?????? Jemig!!!

Ik mail zijn moeder, die vanmorgen al had gevraagd waar de teleurstellende resultaten vandaan kwamen. Ik hou het zakelijk, benoem alleen de feiten, uit geen beschuldigingen of 'wat jammer nou dat.....'

De 1 telt 8x mee en dat zal hij thuis vast wel moeten uitleggen.

Maar laat ik eens omdenken. Deze jongen heeft een aantal kwaliteiten: hij kan prioriteiten stellen en relativeren. Hij kiest geen Duits, dus gaat hij aan dat vak geen energie verspillen. En hij aanvaardt de consequenties. Het komt vast wel goed met die jongen.
Word ik hier al vrolijk van?

Het is 17.00 uur als ik thuis kom. Ik voel me energieker dan ik me de afgelopen weken heb gevoeld. Waar is die advertentie gebleven die al weken twijfel zaait? Zondag is de deadline.

Ja maar..... ik ben te oud, ik ben te duur.........
Wacht, laat ik eens omdenken. Wat zijn mijn kwaliteiten?
Snel zoek ik de informatie op, vul gegevens in, schrijf een brief.
Een uur later heb ik gesolliciteerd.

Hier word ik vrolijk van!