Reacties op 'Open brief aan ouders.........'

Zo zeg, dat was me nog eens een column, de 'Open brief aan ouders van leerlingen in het voortgezet onderwijs', die ik op 10 april 2018 publiceerde op mijn blog en een week later viraal ging.

Hoe is het eigenlijk zo gekomen?

Nadat ik weer een incident met een zeer betrokken ouder had meegemaakt, dacht ik: laat ik eens op papier zetten wat ik zoal meemaak met ouders die het moeilijk vinden hun kind los te laten. Al schrijvende bedacht ik dat schrijven over ouders het zoveelste artikel zou zijn over de soms al te grote betrokkenheid van ouders. En zou ik daarmee wel de ouders zelf bereiken? Ik kon me beter rechtstreeks tot de ouders richten. Mijn eigen praktijkvoorbeelden zouden als herkenbare situaties dienen, die je op elke andere willekeurige situatie zou kunnen toepassen. Het moest echter geen moppercolumn worden, ik wilde ook oplossingen bieden. Zo gezegd, zo gedaan.

Eenmaal gedeeld op mijn facebookpagina kwam ik op het idee de Open Brief naar twee kranten te sturen. Ik bood hem aan aan de Volkskrant, die geen interesse toonde (geen nieuwswaarde en droeg niet bij aan het publieke debat 🤔) en De Stentor, die binnen een uur enthousiast reageerde.

Vervolgens kwam ik op het, achteraf, lumineuze idee de column aan 'schooldomein.nl' aan te bieden, die het een geweldig verhaal vond en hem een paar uur later op facebook deelde. En toen is het gaan rollen: er is heel veel op gereageerd en hij is enorm veel gedeeld. 'Vrouw.nl' en 'tis hier geen hotel.nl' hebben hem opgepikt en er, met mijn toestemming, een eigen artikel van gemaakt. Via Vrouw.nl is hij in de papieren Telegraaf terecht gekomen.
Als klap op de vuurpeil ben ik benaderd voor een radio interview voor de rubriek 'Frisse blik' op Radio 1.
Het interview werd gegeven in de vroege maandagochtend van 23 april 2018 om 4.55 uur. Een dag tevoren had een redactielid contact met me opgenomen en hebben we de vragen doorgenomen. Die vervolgens niet werden gesteld, want een presentator (Thomas van Vliet in mijn geval) doet gewoon zijn eigen ding.
Maar goed......halve nacht wakker gelegen (wat ga ik zeggen, ga ik me niet verslapen, is de telefoon wel opgeladen, hebben we wel bereik?) en om half vijf de wekker gezet. Een belachelijk vroeg tijdstip! We waren al met vakantie, voor het eerst met ons campertje, dus ik kon me niet even terugtrekken.
Ik ben over een enigszins ontstemde echtgenoot geklauterd, die gezien het vroege tijdstip niet zo blij was met deze actie. Vervolgens 20 minuten gekoukleumd, om tenslotte om 4.50 uur gebeld te worden door een redactielid waarna ik nog 5 minuten kon mee genieten van wat er op dat moment op Radio 1 werd uitgezonden. Klamme handen en hartgeroffel.......... en ineens waren de drie minuten interview voorbij en was het dat dan. Geen redactielid meer gesproken die nog even een bemoedigend woordje met me voerde. De reclame begon en weg was de verbinding. Een beetje katerig ben ik weer terug over mijn lieflijk brommende echtgenoot geklauterd om na een uur alsnog in slaap te vallen.
Later op de dag kreeg ik de link van een redactielid die vond dat ik het goed had gedaan. Ik heb me er nog steeds niet toe kunnen zetten het terug te luisteren. (Hier kun je het interview beluisteren)

Reacties

Natuurlijk heb ik de vele reacties op facebook gevolgd, voor zover ik ze heb kunnen bijhouden. Op de openbare sites is dat niet zo ingewikkeld. Ik heb er bewust voor gekozen alleen te lezen, niet te reageren. De discussie heb ik aan de lezers overgelaten.
Eén van de reacties was (en het had me verbaasd als hij niet was gekomen)........ een tegenbrief van journaliste Saskia Smith, die de website 'tis hier geen hotel.nl' runt en zich als ouder van pubers niet herkende in mijn Open Brief. Lees hier haar versie en beoordeel zelf of je vindt dat ze gelijk heeft.

Dat ik een gevoelige snaar heb geraakt, is wel duidelijk. Het heeft me overrompeld. Ik vond het verbazingwekkend, eng, spannend, verwarrend, mooi, strelend. Het enige wat ik nog miste was een uitnodiging voor een talkshow. Die kwam niet 😄.
Maar eerlijk gezegd, zo'n week moet je niet wekelijks mee maken. Die brief heeft een tijdje mijn leven beheerst. Super om een keer mee te maken, maar wel vermoeiend als er bijna geen ruimte meer in mijn hoofd is voor iets anders.
Gelukkig hadden we onderweg weinig wifi , waardoor we ook echt van de vakantie konden genieten. En zo bleef ik ook nog eens met beide benen op de grond 🙂.

De meest mooie, kritische, bijzondere en rare reacties heb ik verzameld om ooit, later (als ik met pensioen en oud ben), weer eens terug te lezen, om me dan te verwonderen over de moed die ik destijds had om een Open Brief de wereld in te sturen.

Ik vind het heel lastig om mijn kinderen los te laten, maar realiseer me tegelijkertijd heel goed dat ze ooit op eigen benen moeten staan en dat ik ze niet help door overal maar achteraan te zitten. Begeleiden, ondersteunen en af en toe een zetje geven. Dat is mijn taak. Sommige ouders denken echt dat ze alles voor hun kinderen moeten regelen en bepalen. Dat zie ik ook om me heen. Veel verbazing als ik zeg dat ze het zelf maar moeten uitzoeken. Een heel verhelderende Open Brief. Ik probeer terughoudend te zijn en te blijven. Deze brief is een fijn steuntje in mijn rug.

Top! Zo help je ouders en kinderen in het proces van ouder worden. Natuurlijk worden er ook fouten gemaakt door docenten, het zijn net mensen tenslotte. Maar dit is een pleidooi voor de juiste houding.

Wat herkenbaar. Top geschreven!

Deze voorbeelden zijn zeker herkenbaar. En irritant. Maar ik voel ook spontaan een hele lange column opkomen vanuit de ouder. En de leerling. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn op het voortgezet onderwijs. 

To the topic! Overdreven! De leraar kan ook tegen pubers zeggen dat ze hun mobieltjes uit moeten doen en of inleveren. Gezag zegt alles! 

(Tuurlijk, en dat doen ze dan ook braaf 😀).

Als ex-docent herken ik de frustraties en de voorbeelden. Echter......ik ben ook moeder van twee inmiddels ex-scholieren. En als moeder heb ik mij ook genoeg geïrriteerd aan houding en gedrag van docenten die menen dat zij alleswetend zijn. Sterker nog.......misbruik maken van positie richting leerlingen. Het is niet wij en zij, maar 't hoort samen te zijn. Een driehoeksverhouding samen met de scholier. Begrip voor elkaar. Zou een brief schrijven uit frustratie hieraan bijdragen?

"Mocht het gesprek niet het gewenste resultaat opleveren, dan heeft de docent het laatste woord en zullen u en uw kind, hoe vervelend dit ook is, zich daarbij neer moeten leggen".

Tenenkrommende quote......er zijn helaas nog steeds te veel leraren die menen de wijsheid in pacht te hebben en denken beter te weten. Dit gaat ook wel op voor een hoop ouders tegenwoordig, maar altijd uitgaan van het idee dat de docent het laatste woord hoort te hebben, zeker niet. Helaas vanuit mijn persoonlijke situatie meermaals de dupe van deze instelling geworden en ook vanuit mijn directe omgeving genoeg over dergelijke situaties meegekregen. Zodra namelijk een kind een beetje afwijkt van de norm, zijn een hoop docenten namelijk niet meer in staat om normaal te reageren. En dat soort mensen horen niet het laatste woord te krijgen.

Ge-wel-dig!

Top. Zo hoop ik mijn kinderen ook op te voeden. Doe mijn best.

Ik snap de ergernis. Als ouder die zich niet zo gedraagt erger ik me echter ook aan dit stuk. Als je ouders wilt oproepen tot ander gedrag, richt je dan op voorbeeldgedrag. Maar blijf alsjeblieft uit dat wij-zij denken. Daarmee vervreemd je de welwillende ouders van je.

Vooral punt vijf: het leren omgaan met teleurstellingen. Omdat de jeugd te veel gepamperd wordt, niets verkeerd kan doen en veelal zijn/haar zin krijgt. Ik vind dit een bijzonder leerzaam stukje.

.......(tagnaam) Deze moet je echt even lezen!

Mooi stuk! Die juf heeft echt wel gelijk...... jammer dat dit echt zo gaat.

Prachtig stuk! Ook ik maak deze fout! Tijd om te veranderen........!

.......(tagnaam) Wat een herkenbaar stukje en wat ontzettend goed geschreven hè! Zouden ze op een ouderavond in de aula moeten voorlezen. Haar andere columns zijn ook erg leuk.

En maar klagen die leraren, dat ze 4 maanden verlof hebben in het jaar zie ik nergens terug in de tekst 😛 

(?????? wat mis ik?)

Heeeel goed verwoord!! Ik ben verzuimcoördinator op een MBO en dit maak je dagelijks mee. Elke keer als je denkt dat het niet gekker kan........ Laat je kind scholier zijn op school, met school bezig zijn op school en hou op met de irritante bezorgde moeder uit te hangen. Je kind overleefd het wel een uur of 7 zonder je hoor!!!

Ik zou haast amen zeggen. Helemaal met haar eens.

Raak, maar oh zo begrijpelijk. De boze buitenwereld heeft deze ouders  destijds ook overvallen (??) zonder enige begeleiding. Gaan wij, docenten, hen dit kwalijk nemen of kunnen we het probleem ook omdenken? Persoonlijk contatc werkt altijd nog beter dan een Open Brief.

Prima stuk! Helemaal mee eens. Op de VMBO school van mijn dochter hebben ze de regels aangescherpt...mobiel blijft in de kluis. Prima. Die continue lifline moet maar eens doorgesneden worden. Ze zijn op school, ze zijn veilig, en op het moment dat ze daar zijn, is school verantwoordelijk, en de rest komt thuis wel. Als school vindt dat er een ouder bij betrokken moet worden, nemen ze wel contatc op. Ouders moeten eens leren die navestreng door te snijden.

Helemaal mee eens! En creeëren ouders met dit gedrag zelfstandige, verantwoordelijke kinderen die ook om kunnen gaan met voorvallen die niet leuk zijn? Volgens mij niet. Als ze over een tijdje een baan hebben, zullen ze het toch ookmecht zelf moeten doen.

Er wordt op dit moment wel heel negatief over 'betrokken' ouders gesproken. Er gebeuren op middelbare scholen echt wel zaken die niet altijd oké zijn en je kind is niet altijd mondig genoeg. Dus dan vind ik het nromaal dat je als ouder wel eens bij een leerkracht aan klopt, maar deze voorbeelden zijn inderdaad wel heel erg.

Heel goede column, zeker lezen!

Alsof het nooit aan een docent kan liggen die op het randje van doordraaien zit en de klas niet aan kan

Letterlijk vorige week meegemaakt dat moeder in de les belt om te zeggen dat oma ongeneeslijk ziek is.......Leerling mocht haar telefoon opnemen omdat moeder ziek is en naar het ziekenhuis zou gaan. Waarom kunnen ouders niet wachten met dit soort zaken?

Dank voor deze column. Het doet me beseffen dat ik meer richting mijzelf moet reflecteren! Er zijn situaties beschreven die ik anders had moeten aanpakken als ouder.

De toon is aanmatigend.

Beeeetje lomp verwoord.

Eén persoon heeft hem gedeeld met het bijschrift: Niets is wat het lijkt. Een intrigerende opmerking.

En tot slot de ingezonden reacties in De Stentor naar aanleiding van het krantenartikel:

Nawoord:

Nog steeds heb ik dagelijks meer bezoekers dan normaal op mijn blog en is er met name veel interesse in de Open Brief. Op dit moment is hij ruim 170.000 keer gelezen. Leuk neveneffect is dat er ook lezers doorlinken naar andere columns.

Intrigerend is hoe zo'n brief wordt gelezen. Iedereen haalt er iets anders uit, leest er iets anders in. Omdat iedereen met zijn eigen levenservaring, vanuit zijn eigen perspectief, er een eigen interpretatie aan geeft. 

Om even in te gaan op één reactie: ......maar 't hoort samen te zijn. Een driehoeksverhouding samen met de scholier. Begrip voor elkaar. Zou een brief schrijven uit frustratie hieraan bijdragen?

Als frustratie het enige is wat de schrijfster uit de brief heeft gehaald, is dat jammer. Heb ik het dan toch niet goed verwoord of is dit het gevolg van lezen vanuit eigen perspectief en eigen levenservaring?

De kop die De Stentor mijn brief heeft gegeven, is precies de boodschap die ik wilde meegeven: Heb toch vertrouwen in uw kind, uw eigen opvoeding en in school.

Heb ik nu bereikt wat ik wilde bereiken? En was dit de manier om dat doel te bereiken? 

Ik heb in ieder geval enkele mensen tot nadenken aangezet. En ook zelf ben ik weer even stil gaan staan bij hoe ik reageer op ouders in het algemeen en heel (of te) betrokken ouders in het bijzonder. 

Er zijn vele manieren om iets te bereiken. De manier bestaat niet. Net als de docent, de leerling, de ouder, de school niet bestaat.

Ik wilde gewoon even iets kwijt. Op mijn manier.