Mevrouw, is het voor een cijfer?

Ik heb drie parallelklassen havo/vwo 2 achter elkaar. Ze krijgen allemaal dezelfde opdracht: op een poster een uitnodiging maken voor een feest.
Als ik met de instructie start gebeurt in alle klassen hetzelfde: bij de eerste zin gaan de vingers al omhoog. "Vingers naar beneden", zeg ik streng. "Ik ga eerst uitleggen en dan mogen jullie vragen stellen". Gehoorzaam gaan de vingers naar beneden. Ik leg zo compleet, duidelijk en zo kort mogelijk de opdracht uit en eindig met: "Het is niet voor een cijfer, maar jullie gaan de mooiste drie uitkiezen en die hangen we op in het lokaal". Vingers gaan omhoog: "Mevrouw, is het voor een cijfer?"
Wijzer geworden na de eerste twee klassen, voeg ik bij de derde parallelklas aan het slot van de uitleg een extra zin toe: "En nu héééél goed luisteren", en kijk onderwijl of niemand zit te kletsen. Iedereen is stil en ik vervolg: "Het is niet voor een cijfer. Jullie kiezen zelf welke drie mooiste uitnodigingen er in het lokaal komen te hangen".
Het werkt, ze gaan aan het werk. Hoewel, als ik door de klas loop krijg ik nog drie keer de vraag: "Mevrouw, is het voor een cijfer?"