"Dag mevrouw, fijne vakantie!"

De rapporten liggen klaar en zijn geschreven. Zo aan het einde van het schooljaar altijd even een dingetje, want mijn creativiteit laat me dan behoorlijk in de steek. Veel dezelfde teksten dus: "Top gedaan, fijne vakantie en veel plezier in 4 havo".

Bij 7 rapporten wordt het wat ingewikkelder: zitten blijvers, afstromers naar mavo 3 en het mbo en één leerling naar de zomerschool. Die hoort pas aan het begin van het nieuwe schooljaar of hij over is.

Het bedroevende resultaat van een bewogen jaar met een dynamische havo 3 sportklas. Als mentor en docent heb ik er een flinke dobber aan gehad. Een klas met 20 jongens en 7 meisjes, het merendeel sporters. Dat zijn over het algemeen kinderen met veel energie en weinig rust in de kont: jongens die moeite hebben met autoriteit, voortdurend in discussie willen, duw- en trekincidenten, veel lawaai, pestgedrag, tanende motivatie en uitdagende houding, want school is saai, dus dan moet je er zelf iets leuks van maken. Een behoorlijke klus dus om aan deze klas les en leiding te geven. Veel individuele gesprekken gevoerd, want groepsgesprekken leverden niets op en hadden geen zin. Iedereen praatte door elkaar. Naar elkaar werd niet geluisterd, laat staan naar mij. Wanhopig werd ik er soms van.

Veel energie heb ik in deze klas gestoken.  Heeft het iets opgeleverd? Ik weet het niet. Ze hadden het vooral gezellig met elkaar en dat vonden ze het belangrijkste.

Ik twijfel of ik nog een afsluitend toespraakje ga houden. 

Waarschijnlijk komen ze alleen voor het rapport en willen ze zo snel mogelijk weer naar huis. Ik laat het maar even van het moment afhangen.

"Goedemorgen, mevrouw". Met de mobieltjes in de hand druppelen ze één voor één binnen. Bram zet zijn pet achterstevoren als hij de klas in komt. "Bram!", roep ik verheugd, "je zet voor het eerst je pet andersom zonder dat ik er om hoef te vragen!" "Ja, ik leer het nog, mevrouw", lacht hij.

Als iedereen er is kijk ik rustig rond. Ook deze laatste bijeenkomst is de dynamiek groot en ik besluit het kort te houden. Voordat ik de rapporten uitdeel, wil ik echter eerst dat ze een korte evaluatie invullen.

"Mevrouw, we hebben geen pen bij ons". Ik keer mijn etui om en deel zo veel mogelijk pennen en potloden uit. Zo, daar komen ze niet onderuit!

Vervolgens roep ik ze één voor één naar voren, overhandig de rapporten en zeg iets persoonlijks.

Tot slot ga ik met uitgestoken hand bij de deur staan. Met de mobiel in de ene hand en bijna struikelend over elkaar schuifelen ze bij me langs: "Fijne vakantie, mevrouw!"

Een enkeling bedankt me en één leerling heeft een kaart en een doosje chocolaatjes voor me meegenomen. Wat leuk!

Als iedereen weg is voel ik me raar. Ik weet dat ik niet méér moet verwachten van die pubers, maar toch.... een beetje leeg voel ik me wel. 

Mijn oog valt op de evaluatieformulieren. Ik had maar één vraag voor ze:

Wat ga je tegen een leerling zeggen, die begin volgend jaar naar je toe komt met de volgende vraag:

"Hé, jij had Kruidhof toch vorig jaar als mentor? Die heb ik dit jaar! Hoe is die?"

Zal ik ze nu lezen of na de vakantie? "Afsluiten, Annet", denk ik. "Afsluiten en loslaten. Volgend jaar begin je opnieuw". Met enige tegenzin begin ik te lezen:

- Beetje laat met informatie, maar best wel een goede mentor, over het algemeen - Prima, die regelt veel dingen - prima mentor, ze doet wat een mentor moet doen - ze kan niet echt orde houden, maar ze is wel echt meelevend - aan het begin wel goed en later iets minder, maar dat lag meer aan de klas. Als de klas rustig is kan ze wel goed uitleggen - hartstikke leuk en ze probeert om bij ieder het beste eruit te halen - prima en ze kan zelfs in drukke klassen orde houden - wel prima, ze wilde iedereen helpen om over te gaan - prima, die houdt het evenwicht in de klas en die maakt het heel erg een taak om haar hele klas over te krijgen.

Ik voel me al minder leeg.

Dan lees ik het laatste formulier:

Met een grote glimlach sluit ik het lokaal en dit jaar af. Ik heb vakantie!