Daar word ik blij van!

"Hoe hou jij het vol? Wat maakt dat je de volgende dag toch weer fris voor de klas staat?", vroeg ik collega's jaren geleden regelmatig, als ik weer eens jankend naar huis was gereden, wanhopig omdat het me niet gelukt was een les te draaien zoals ik die voor ogen had: met kinderen die geïnteresseerd naar mijn instructie luisteren, doen wat ik zeg, niet aan elkaars spullen zitten, niet lopen te stoeien met elkaar, niet door elkaar heen praten en zonder discussie aan het werk gaan als ik daarom vraag.

"Als een leerling, die maar steeds onvoldoendes haalt, ineens een voldoende haalt, als een leerling enthousiast roept: "Mevrouw, nu snap ik het!", als een leerling zegt dat het een leuke les was, als een leerling............"

Ik was verbaasd. Gaat het daarom? Om die enkele leerling? Al die voorbereidingen die je voor elke klas doet om een goeie les te draaien....... en dan moet je je energie uit een enkele leerling halen? Ik kon me niet voorstellen dat ik daar gelukkig van zou worden. Ik zou mijn opleiding afmaken en dan als de wiedeweerga ander werk zoeken.

Het is oktober 2016. Ik ben nog op dezelfde school, ben niet op zoek gegaan naar ander werk, ben sinds een jaar bevoegd docent Duits, rij niet meer jankend naar huis en word gelukkig van kleine succesjes. 
Niet alle lessen lopen van een leien dakje. Maar inmiddels weet ik dat ik niet de enige docent ben die loopt te worstelen. En dat ik mij daarvoor niet hoef te schamen, want het is echt niet gemakkelijk om aan de huidige generatie kinderen les te geven.

Maar mijn kleine succesjes zijn de pareltjes die ik wil koesteren. 

Zoals bij mijn beide 3 havo klassen. Allemaal leuke kinderen, maar geen gemakkelijke klassen om les aan te geven. En toch word ik blij van ze: één klas is van 18 onvoldoendes voor de eerste toets naar één onvoldoende voor de tweede gegaan. Toppers! Mijn eigen klas van 22 onvoldoendes naar 12. Nog steeds te veel, maar er zit vooruitgang in. Sommigen komen voor de s.o. al enthousiast binnen: "Mevrouw, ik heb goed geleerd". Hier word ik blij van. En ik ben trost op ze.

Of bij mijn 2 havo en 2 vwo klasjes: net een maand les en ze schrijven al een blogje over zichzelf. Ze mogen niet hun eigen naam gebruiken, maar moeten een gefingeerde naam bedenken. Vooral de vwo klas heeft flink aandacht besteed aan de lay-out, door de toevoeging van leuke tekeningen en het gebruik van kleuren. Ik hang de blogjes in het lokaal op en de kinderen moeten raden wie ze geschreven hebben. 

Geïnteresseerd lopen ze langs de blogjes en lezen alle persoonlijke verhalen. 

De kinderen lopen elkaar niet in de weg, er wordt niet gestoeid, niet geschreeuwd. Wel wordt er druk met elkaar overlegd. Wie heeft een zus die Brenda heet? Wiens vader is autoverkoper? Wie heeft een hond?  Hier word ik blij van. 
Gauw neem ik wat foto's. Dit wil ik vastleggen, voor later........

Diezelfde klasjes (nou ja klasjes... er zitten 30 kinderen in) gaan de volgende dag een Duits boekje lezen. Het begin van een klein leesdossiertje.  

Vooral de havo klas is enthousiast: "Gaan we lezen mevrouw? De hele les? Leuk!". En lezen doen ze, muziek in de oren, woorden opzoeken, opdrachten maken en met elkaar overleggen. De hele les! Ik word er blij van.

Ik word blij van Gaby en Steffie, twee dames uit een 3 havo klas, die aan het begin van het jaar zo ongemotiveerd waren en een arrogante en verveelde houding lieten zien.

Gaby heeft mijn blog ontdekt en laat een enthousiast berichtje achter: "Mevrouw, wat leuk dat ik in uw blog (een dynamisch weekje) sta, ik heb hem gedeeld!"

Gaby en Steffie kunnen goed Duits, maar hebben de vorige s.o. een dikke onvoldoende gescoord. "Gaat u trakteren als ik een 10 haal?", vraagt Gaby. "Denk je dat dat lukt?", vraag ik. "Ik denk het wel". "Ik vind een 9 ook al prima hoor".   Afgesproken. 

"Steffie, doe je mee?" "Ik kan geen 9 halen, mevrouw". "Als je een dikke voldoende haalt, trakteer ik jou ook". "Okay, ik ga mijn best doen", zegt ze nog enigszins onwillig.

De 9 wordt een 8,7 en de dikke voldoende een 7,8. Ik ben trots op ze en begroet ze blij als ze het lokaal binnen komen. "Maar het is geen 9 mevrouw", zegt Gaby teleurgesteld. "Ik ga je toch trakteren, want ik vind het een geweldig cijfer". Gaby kijkt blij verrast. De volgende les heb ik voor allebei een reep chocola bij me.

Arrogant en verveeld zijn ze allang niet meer.  Daar word ik blij van.

"Mevrouw, wie zijn dit?", vraagt een leerling als hij mijn sleutelbos met sleutelhanger ziet. "Dat is mijn gezin, maar dit is wel al 6 jaar geleden".

"Toen u nog jong was! ............... Grapje , mevrouw". Humor in de klas, wie wordt daar nou niet blij van!