De arrogante docent
Doorgaans ben ik een aardige, rustige en vriendelijke docent. Een mentorleerling vindt mij zelfs de liefste mentor die hij tot nu toe heeft gehad.
Als een leerling serieus geïnteresseerd is en als mij op een normale toon een vraag wordt gesteld, geniet ik er van iets uit te leggen.
Maar de puberende leerling, en met name de consumentgerichte (de docent dient per direct een pasklaar antwoord te geven op de vraag en waag het niet deze leerling op onderzoek uit te laten gaan) kan soms de slechte kant van mij naar boven halen.
Wanneer ik bijvoorbeeld mijn eerste zin nog niet heb uitgesproken en zij menen mij al in de rede te moeten vallen met 'ja, maar ik kan niet........' en 'ja maar, ik wil ........', dan moet ik alle zeilen bijzetten om rustig en geduldig te blijven. Als ik mijn uitleg of verhaal niet fatsoenlijk kan vertellen omdat ik steeds onderbroken word, kan ik me moeilijk inhouden. Dan raak ik geïrriteerd en word arrogant. Dan komt een oeroude en diepgewortelde waarde naar boven, die ik heb geleerd te bedwingen, omdat hij in deze tijd niet meer geldt en niet meer werkt, maar die ik om de drommel nog wel voel: de leerling luistert naar de docent en stelt pas vragen als het verhaal/de instructie, de wijsheid verteld is. De docent weet wat goed is voor de leerling, stemt haar/zijn onderwijs daar op af en de leerling neemt aan dat wat de docent heeft bedacht, goed is. En gaat zonder discussie aan het werk! Vooral dat!
Tot zover de droom, nu de werkelijkheid.
Sinds dit schooljaar ben ik op een andere manier gaan lesgeven. Eén die meer van de leerlingen vraagt. Ze werken in groepjes zelfstandig aan een opdracht, stellen hun vragen in het groepje, maken samen voorbereidende opdrachten, bespreken dit met elkaar en kijken alles na met behulp van correctiebladen. Althans, dat is de bedoeling. Ik noem het onderzoekend en samenwerkend leren. Ik ben er super enthousiast over. Het concept heet eduscrum en heeft zich in onderwijsland al bewezen.
Voor veel leerlingen is dit wennen, want ik vertel ze nu alleen nog wat ze moeten doen en wanneer het af moet zijn, maar het hoe bedenken ze zelf.
Van consumentgericht werken en leren (de docent bepaalt hoe de les er uit ziet en wanneer welke activiteiten worden gedaan), leren ze in groepjes te plannen, organiseren, met elkaar te leren, creatief te zijn en oplossingen te bedenken.
Dat betekent dat ze in een les veel actiever moeten zijn dan bij het traditionele onderwijs.
En omdat één van mijn klassen geen zin heeft in groepjes te werken en te leren samenwerken (op een enkel groepje na), is het cijfer van de eerste repetitie, ondanks al mijn waarschuwingen en tips, erg tegengevallen.
Ze krijgen van mij hun eigen toets terug met het antwoordmodel en een blaadje waarop ze schrijven wat er niet goed is gegaan, ook in de samenwerking met hun groepje, wat ze hebben gedaan met mijn tips, hoe ze het volgende project anders gaan aanpakken enzovoort.
En dan beginnen de mitsen en maren, de verontwaardigde reacties en wordt er nauwelijks naar de toets gekeken. Hoewel, er wordt wel flink gerekend om te controleren of ik het juiste aantal fouten heb berekend. Alles ligt aan mij en aan de methode. Alle mitsen en maren kan ik weerleggen, maar er wordt niet geluisterd.
Na 20 minuten hakken in het zand en 10 keer dezelfde vraag (mevrouw, kunnen we niet weer gewoon les krijgen?) ben ik het zat en zijn mijn reacties niet meer pedagogisch verantwoord. Dan maar niet, ik heb er genoeg van het pispaaltje te zijn en raak behoorlijk geïrriteerd. En als ik geïrriteerd raak, word ik arrogant. Met stemverheffing en op zeer stellige toon zeg ik dat ze moeten stoppen met hun' ge-ja-maar' en 'ik wil .....' en dat het tijd wordt voor de 'ja en..... 'reactie: "Ja, dit gaan we doen en hoe ga ik dat dan aanpakken?' Ik bepaal hoe mijn onderwijs er uit ziet en niet jullie. We blijven scrummen, of jullie dit nu leuk vinden of niet. Dit is een vorm van nieuw onderwijs. Het onderwijs gaat veranderen en dat gaat meer van jullie vragen. Wen er maar vast aan!"
"Whah, wie kiest er geen Duits volgend jaar?", hoont een klein opdondertje die zijn lengte compenseert met een grote mond.
Een aantal steekt de vinger op en er wordt onbedaarlijk gelachen.
Omdat ik de klas helemaal zat ben gooi ik ze er 5 minuten voor de bel gaat uit: "Ga alsjeblieft, heb geen zin meer in jullie!"
Woensdag heb ik ze weer. Dan zal ik even refereren aan deze les. Dan zal ik weer de aardige en vriendelijke docent zijn. En geduldig. En pedagogisch verantwoord. Hoop ik.
Maar soms ben ik gewoon mens.
Als een leerling serieus geïnteresseerd is en als mij op een normale toon een vraag wordt gesteld, geniet ik er van iets uit te leggen.
Maar de puberende leerling, en met name de consumentgerichte (de docent dient per direct een pasklaar antwoord te geven op de vraag en waag het niet deze leerling op onderzoek uit te laten gaan) kan soms de slechte kant van mij naar boven halen.
Wanneer ik bijvoorbeeld mijn eerste zin nog niet heb uitgesproken en zij menen mij al in de rede te moeten vallen met 'ja, maar ik kan niet........' en 'ja maar, ik wil ........', dan moet ik alle zeilen bijzetten om rustig en geduldig te blijven. Als ik mijn uitleg of verhaal niet fatsoenlijk kan vertellen omdat ik steeds onderbroken word, kan ik me moeilijk inhouden. Dan raak ik geïrriteerd en word arrogant. Dan komt een oeroude en diepgewortelde waarde naar boven, die ik heb geleerd te bedwingen, omdat hij in deze tijd niet meer geldt en niet meer werkt, maar die ik om de drommel nog wel voel: de leerling luistert naar de docent en stelt pas vragen als het verhaal/de instructie, de wijsheid verteld is. De docent weet wat goed is voor de leerling, stemt haar/zijn onderwijs daar op af en de leerling neemt aan dat wat de docent heeft bedacht, goed is. En gaat zonder discussie aan het werk! Vooral dat!
Tot zover de droom, nu de werkelijkheid.
Sinds dit schooljaar ben ik op een andere manier gaan lesgeven. Eén die meer van de leerlingen vraagt. Ze werken in groepjes zelfstandig aan een opdracht, stellen hun vragen in het groepje, maken samen voorbereidende opdrachten, bespreken dit met elkaar en kijken alles na met behulp van correctiebladen. Althans, dat is de bedoeling. Ik noem het onderzoekend en samenwerkend leren. Ik ben er super enthousiast over. Het concept heet eduscrum en heeft zich in onderwijsland al bewezen.
 |
| scrumbaord (dit team hoort niet bij betreffende klas) |
Van consumentgericht werken en leren (de docent bepaalt hoe de les er uit ziet en wanneer welke activiteiten worden gedaan), leren ze in groepjes te plannen, organiseren, met elkaar te leren, creatief te zijn en oplossingen te bedenken.
Dat betekent dat ze in een les veel actiever moeten zijn dan bij het traditionele onderwijs.
En omdat één van mijn klassen geen zin heeft in groepjes te werken en te leren samenwerken (op een enkel groepje na), is het cijfer van de eerste repetitie, ondanks al mijn waarschuwingen en tips, erg tegengevallen.
Ze krijgen van mij hun eigen toets terug met het antwoordmodel en een blaadje waarop ze schrijven wat er niet goed is gegaan, ook in de samenwerking met hun groepje, wat ze hebben gedaan met mijn tips, hoe ze het volgende project anders gaan aanpakken enzovoort.
En dan beginnen de mitsen en maren, de verontwaardigde reacties en wordt er nauwelijks naar de toets gekeken. Hoewel, er wordt wel flink gerekend om te controleren of ik het juiste aantal fouten heb berekend. Alles ligt aan mij en aan de methode. Alle mitsen en maren kan ik weerleggen, maar er wordt niet geluisterd.
Na 20 minuten hakken in het zand en 10 keer dezelfde vraag (mevrouw, kunnen we niet weer gewoon les krijgen?) ben ik het zat en zijn mijn reacties niet meer pedagogisch verantwoord. Dan maar niet, ik heb er genoeg van het pispaaltje te zijn en raak behoorlijk geïrriteerd. En als ik geïrriteerd raak, word ik arrogant. Met stemverheffing en op zeer stellige toon zeg ik dat ze moeten stoppen met hun' ge-ja-maar' en 'ik wil .....' en dat het tijd wordt voor de 'ja en..... 'reactie: "Ja, dit gaan we doen en hoe ga ik dat dan aanpakken?' Ik bepaal hoe mijn onderwijs er uit ziet en niet jullie. We blijven scrummen, of jullie dit nu leuk vinden of niet. Dit is een vorm van nieuw onderwijs. Het onderwijs gaat veranderen en dat gaat meer van jullie vragen. Wen er maar vast aan!"
"Whah, wie kiest er geen Duits volgend jaar?", hoont een klein opdondertje die zijn lengte compenseert met een grote mond.
Een aantal steekt de vinger op en er wordt onbedaarlijk gelachen.
Omdat ik de klas helemaal zat ben gooi ik ze er 5 minuten voor de bel gaat uit: "Ga alsjeblieft, heb geen zin meer in jullie!"
Woensdag heb ik ze weer. Dan zal ik even refereren aan deze les. Dan zal ik weer de aardige en vriendelijke docent zijn. En geduldig. En pedagogisch verantwoord. Hoop ik.
Maar soms ben ik gewoon mens.
Herkenbaar... ik heb later wel geleerd om een positieve attitude te ontwikkelen die onwrikbaar is.
BeantwoordenVerwijderenHelpt wel.
Direct stoppen als iets niet werkt;met onwillige honden is het kwaad hazen vangen. Een collega /Kollege
BeantwoordenVerwijderenDag collega, mijn collumns gaan niet over onderwijs. en hoe wel of niet te handelen als docent. Ik schrijf ze met name om een inkijkje te geven in het leven van een docent, de mooie, leuke en minder leuke kanten, over de dingen waar je als docent energie van krijgt alsook de andere (kwetsbare) kant: niet elke les verloopt vlekkelooos, maar dat geeft niet. Je kunt altijd weer opnieuw beginnen.
VerwijderenI am a teacher at an international school and I am reading your blog. cannot judge how you teach as I have never been in your class but if you are saying students are not motivated to learn then you should try to change. Especially because pubers don't really have a natural will to learn. They develop that later when they have good experiences. My son goes to a Dutch school and the impression I get from his German and French teacher is that they are not worried about the kids to be passionate about learning a new language. They are just robots teaching Gramatica and giving boring homework. No wonder these languages are disappearing and kids are counting the days to drop 1of them. My son speaks fluent Dutch Spanish and English and has learn them all in a natural way and although never was told to write in Spanish by chatting with his cousins in Argentina he has really improved his grammar which was pretty good.
BeantwoordenVerwijderenAs A teacher I can understand your frustrations but your school should think of changing the way they teach.
Dank je wel voor je reactie. Ik weet niet hoe je dit blog hebt gelezen, maar mijn collumns gaan niet over onderwijs, niet over grammatica, niet over motivatie en ook niet over hoe wel of niet te handelen als docent.
VerwijderenIk schrijf ze met name om een inkijkje te geven in het leven van een docent, de mooie, leuke en minder leuke kanten, over de dingen waar je als docent energie van krijgt alsook de andere (kwetsbare) kant: niet elke les verloopt vlekkelooos, maar dat geeft niet. Je kunt altijd weer opnieuw beginnen.
Ik ben het overigens geheel met je eens dat wij veel te veel nadruk leggen op grammatica en dat dat niet motiveert. En dat is precies de reden waarom ik mijn lessen heb omgegooid: veel meer werken aan vaardigheden en minder tijd besteden aan grammatica. Alleen moetn de leerlingen daar nog erg aan wennen :)