Een bijzondere tip

Het is weer tijd voor de jaarlijkse eindevaluatie. Aan het eind van elk schooljaar evalueer ik mijn lessen met mijn leerlingen en steeds verzin ik een andere manier: mondeling, invullen van een vragenlijst of een powerpoint met waar/niet waar vragen, waardoor ze in beweging moeten komen en links of rechts in het lokaal moeten gaan staan.

In het kader van eduscrum besluit ik dit jaar de leerlingen tips en tops op post-its te laten schrijven en deze op een flapover te laten plakken.
Dat vinden ze leuk. Er wordt ijverig geschreven en geplakt. Nieuwsgierig lees ik mee als er weer een post-it geplakt wordt.

Het blijkt dat het dit jaar lastig wordt wat ik, met name met de tips, zal gaan doen. 

Tip: geen eduscrum meer. Top: ik vind eduscrum leuk.

Tip: beter orde houden. Top: u kunt goed orde houden.

Tip: beter uitleggen. Top: u kunt goed uitleggen.

Conclusie: je kunt het nooit iedereen naar de zin maken.

Er is echter één tip waar de meesten het wel over eens zijn: geen bel meer gebruiken!  De bel is een baliebel, zoéén voor op de toonbank, waar je op slaat. Ik gebruik hem om de aandacht van de leerlingen te vragen als ik van de ene naar de andere activiteit switch. Wanneer leerlingen tijdens het bellen stoïcijns door blijven kletsen, wil ik nog wel eens naar ze toelopen en de bel bij hun oren houden. Vinden ze niet leuk. Ik wel.

Ze hebben echt een hekel aan de bel: irritant, akelig geluid en er is er zelfs één die er hoofdpijn van krijgt, zo lees ik. 

Voor mij is het een topidee: het werkt namelijk! Ik hoef niet allerlei toeren uit te halen om ze stil te krijgen. Deze tip kieper ik dus zo de prullebak in.

Dan lees ik een heel bijzondere tip. Creatief ook, eentje die ik nog niet eerder ben tegengekomen. Eén waarvan ik denk: wat bedoelt ie nou? Heb ik het en moet ik het zo laten, of heb ik het niet meer en moet ik er voor zorgen dat ik het weer krijg? En zouden mijn lessen er zoveel beter van worden? Maar bovenal vraag ik mij af of deze leerling kleurenblind is. De meest bijzondere tip voor deze (al behoorlijk, maar nog niet helemaal) grijze eind vijftiger: "Hou je haar bruin!"