Blunder!
Of ik even een brief over huiswerk aan de ouders van mijn mentorklas wil sturen, vraagt Roy, één van de docenten die aan mijn mentorklas lesgeeft. Tuurlijk, laat ik dat meteen maar even doen.
En met één druk op de knop stuur ik de brief naar de ouders ........... mèt de mailwisseling tussen hem en mij, waarin hij zijn frustratie over mijn klas uit, met naam en toenaam van enkele leerlingen en wat hem aan hen stoort!
Hij zou te snel gaan, geen vragen willen beantwoorden, erg snel boos worden, niet goed kunnen uitleggen, te veel huiswerk opgeven en te weinig tijd geven om er in de les aan te werken.
Vorig jaar is er via de leidinggevende aandacht aan besteed, maar dat had maar even effect.
Ik besluit het over een andere boeg te gooien. Het werkt het beste als kinderen zelf hun problemen oplossen. Alleen hebben ze daarbij wat hulp nodig.
Met de klas stellen we een aantal vragen op, waarna vervolgens een viertal klassenvertegenwoordigers wordt benoemd, dat de vragen met Roy gaat bespreken.
Als ik Roy over ons voornemen benader, staat hij hiervoor open, maar moet eerst even zijn frustratie over de klas en een aantal leerlingen kwijt.
Dit klinkt als iemand die ik ken, van 10 jaar geleden, toen ik net begon in het voortgezet onderwijs. Roy heeft nog een weg te gaan. Ik heb met hem te doen en hoop dat het gesprek niet alleen de kinderen, maar ook hem gaat helpen.
De afspraak is op dinsdag gepland en op maandag stuur ik de huiswerkbrief.......met mailwisseling!
Als ouders terugmailen en mij wijzen op mijn onzorgvuldigheid, krijg ik de schrik van mijn leven. Ik schrijf als de wiedeweerga een excuusmail met het dringende verzoek de vorige mail te verwijderen.
Helaas ...... het leed is al geschied.
Ik krijg een heel boze mail van een vader die vindt dat zijn dochter aan de schandpaal is genageld en signalen van ouders dat de mail naar de kinderen is doorgestuurd, die vervolgens laaiend zijn en uit zijn op oorlog. Morgen willen ze staken bij Roy. Pfff, er staat me wat te wachten morgen!
Het komt goed uit dat het eerste uur een mentoruur gepland staat, dan kan ik meteen de klappen opvangen.
Terug in mijn eigen lokaal, komen tot mijn verbazing de kinderen rustig binnen en gaan zonder gemopper zitten.
Het wordt een mooi klassengesprek, waarbij ik uitleg wat er is gebeurd, mijn excuses aanbiedt, de kinderen vertellen dat ze boos en gekwetst zijn en we bespreken hoe we deze situatie gaan oplossen, "want wij kunnen toch zo zijn les niet in, mevrouw?".
Nee dat snap ik. Dus vertel ik dat we de betreffende les met een klassengesprek starten, dat ik mee ga en dat we aan het einde van de dag zoals afgesproken het gesprek met de klassenvertegenwoordigers gaan voeren.
Roy ontvangt de kinderen rustig, ook hij biedt zijn excuses aan en de kinderen kunnen vertellen wat het met hen heeft gedaan.
Na ongeveer een kwartier kan de echte les beginnen en zit mijn taak er voorlopig op.
Ik ben al een stuk rustiger.
Het gesprek met de vertegenwoordigers en Roy aan het einde van de lesdag blijkt zowel voor de vertegenwoordigers, als voor Roy en mij een prachtig leermoment.
In alle rust komt het gesprek op gang, waarbij er zowaar ook gelachen kan worden. Ik spring af en toe in waar nodig, maar houd me vooral afzijdig en laat het gesprek aan de kinderen en Roy over. En wat doen ze dat goed! Met een luisterend oor en respect van beide kanten.
Uiteindelijk heeft mijn blunder een aantal goede dingen teweeg gebracht: Roy heeft meer begrip voor de klas, waardoor de lessen met de gemaakte afspraken veel soepeler verlopen, de boze vader is na een goed gesprek niet meer boos en ik...... ik weet nu dat ik er zowel voor mijn leerlingen als voor een collega kan zijn. En ja, dat ik heeeeel goed moet kijken voordat ik iets doorstuur!
"Wat hebben jullie hiervan geleerd?", vraag ik mijn leerlingen.
"Dat je met respect voor elkaar en door goed naar elkaar te luisteren een heel mooi gesprek kunt voeren en elkaar beter leert kennen".
Reacties
Een reactie posten