Raus!

Afgelopen week hadden we Open Dag. Ik denk dat het mijn 12de was. Leuk heb ik het nooit gevonden. Het voelt een beetje als opzitten en pootjes geven. En alles uit de kast halen om leerlingen en ouders het idee te geven dat dit de leukste, beste, mooiste school van de omgeving is. Wat natuurlijk ook zo is, anders zouden we er zelf niet werken. 

Maar toch……

Staan er ineens planten in school die er normaliter niet staan, zien lokalen er opgeruimd uit, is de school schoner dan ooit, zien we er zelf picobello uit, laten we dingen zien waarvan we niet wisten dat we ze hadden, maar die we ineens in een kast tegenkwamen: leuke kwartetspellen bijvoorbeeld. Of ganzenbord. En posters. 

En aan het einde van de dag hebben we verkrampte kaken van het glimlachen en strompelen wij dames op onze oncomfortabele pumps naar huis. 

Alles voor onze broodwinning!

Dit jaar wilde ik wel eens wat anders dan in het lokaal staan om bezoekers te charmeren voor de Duitse taal. “Laat mij maar gastvrouw zijn”, zei ik.

En zo stond ik in de aula, één van de laatste locaties uit de van te voren vastgestelde route, met de opdracht bezoekers te woord te staan als ze met vragen komen, waarbij ondertussen leerlingen een toneelstukje opvoerden en de schoolband een optreden verzorgde.

Toen ik twee uur in de aula had gestaan en ondanks vriendelijke knikjes alle bezoekers mij voorbij waren gelopen en ik geen enkele vraag had gekregen, besloot ik mijn collega’s in het lokaal op te zoeken om te kijken of ik daar van meer nut kon zijn.

De opmerkingen van ouders na mijn enthousiaste begroeting “Guten Tag, herzlich willkommen”, waren ook op deze school niet anders dan op mijn vorige: “Oh uh guten Tag”, “ah die naamvallen”, "Oh jé ik ken alleen nog de rijtjes,“"Hoe was het ook weer: aus bei mit nach en .......”. 

Maar één opmerking had ik nog niet eerder gehoord: “Duits volg je twee jaar en dan gooi je het eruit!”

Hier paste slechts één reactie: “RAUS!”