Generatie Z

De laatste weken loopt het met een klas niet lekker. Waar ik bij de overige klassen geen moeite heb mijn leerlingen te motiveren en aan het werk te zetten, lukt het me bij deze klas nauwelijks iets voor elkaar te krijgen. Ze focussen niet, ze luisteren niet, er is veel lawaai en ze reageren enorm op elkaar.

De rek lijkt eruit. Mijn gezicht staat te veel op onweer en ik mopper wat af.

Dat moet anders. Ik besluit de regie terug te nemen, rustig en vriendelijk te blijven en een leuke les voor te bereiden.

Mijn leuke les blijkt minder leuk te zijn. Vriendelijk doch gedecideerd stuur ik er uiteindelijk 5 leerlingen uit. Eén weigert te gaan. Die heeft nu een groot probleem laat ik haar weten en verder negeer ik haar. Als haar buurvrouw vervolgens ook wordt verwijderd en weigert te gaan, besluit ik de leerling coördinator erbij te halen. Voordat we terug zijn zie ik de twee het hoekje om glippen.

De rest van de les verloopt nog niet optimaal, maar wel beter.

Na deze turbulente les ben ik benieuwd hoe ik de klas de volgende dag zal aantreffen. Tot mijn geruststelling kan ik de les normaal starten, stuur hier en daar wat bij, coach een eind weg, deel complimentjes uit en merk op dat de leerlingen onder een aangenaam geroezemoes aan het werk zijn.

Ze kunnen het.

En ik ook.

Op LinkedIn lees ik een post van Janneke ter Bille, generatie Z deskundige:

Generatie Z is niet lastig.

Ze zijn logisch.

Maar alleen… als je snapt hoe ze denken.

Ik ben getriggerd. Want ja, ik vind ze echt wel eens lastig.

Want nee, ze hebben geen zin in strakke regels.

Klopt! Lastig!

Ze doen niet automatisch wat jij vraagt.

Klopt! Lastig!

En ze hebben een hekel aan ‘omdat het nou eenmaal zo hoort’.

Maar ze weten wél precies wie er echt is — en wie toneel speelt.

Ze voelen feilloos of je kijkt om te begrijpen of om te controleren.

En ze stellen vragen die je systeem doen kraken.

Dat maakt ze niet lastig.

Dat maakt ze wakker.

En ik?

Ik vind dat fantastisch.

Wauw, jaloers!

Want deze generatie laat je zien waar jij nog vastzit.

In oude structuren. Verwachtingen. Wensdenken.

En ja, dat schuurt.

Au ja, de spijker op z’n kop.

Ik heb een vaste overtuiging hoe leerlingen zich horen te gedragen tegenover docenten.

Dat ze luisteren als iemand aan het woord is. Dat ze aan het werk gaan als er een opdracht wordt gegeven. Dat ze geen grote mond geven als ze het ergens niet mee eens zijn. Dat ze vragen op een normale in plaats van op een beschuldigende toon stellen.

En die overtuiging helpt mij niet deze generatie te begrijpen.

Maar daar zit ook de shift.

Werk je met jongeren/gen z? 

Dan werk je met spiegels.

En als je weet hoe je moet kijken — verandert alles.

Ja, de laatste weken heeft de klas me een spiegel voorgehouden.

En had ik de verkeerde bril op.

Nu nog op zoek naar de juiste.