Een waardeloze les!

'Een jongen gooit een prop papier op de grond en de leerkracht vraagt: “Wil je dat in de prullenbak gooien alstublieft?” Hij staat op met een triomfantelijke grijns, kijkt links en rechts om zich heen, loopt nonchalant naar voren, vergewist zich ervan dat iedereen hem goed ziet, bukt zich, pakt het papier en gooit het met veel bravoure in de prullenbak. Waarop de leerkracht zegt: ‘Super.’ De jongen loopt terug en gaat verder met het verstoren van de klas. Hoe komt het dat zoveel kinderen zich niet gedragen volgens verwachtingen en dat we dat met 'prijzen' niet kunnen veranderen?'

Dit citaat komt uit een interessant artikel over het gedrag van kinderen. Gedrag waar ik enorm mee worstel. Je kunt hier het hele artikel lezen.

Vrijdag het vijfde uur had ik zo'n les. Zo'n les waarin ik geen contact kreeg met de leerlingen.

Zo'n les die al begon met boeken en etuis uit het raam gooien door baldadige jongens, die grif gebruikt maakten van het mooie weer. Ik heb het over een 3 havo klas.

Zo'n les waarin het me niet lukte de aandacht te vangen. De leerlingen waren vooral met elkaar bezig en niet voor rede vatbaar.

Zo'n les waarin ik vier leerlingen heb verwijderd, die het er uiteraard niet mee eens waren, net als de rest van de klas. Het zorgde alleen maar voor meer onrust.

Dan sta je dus gewoon 10-0 achter als docent.

Het is niet meer goed gekomen. Een gezamenlijke start om vervolgens in groepjes te gaan werken, ontaardde in een doelloze les, waarin de kinderen het vooral heel erg gezellig hadden met elkaar en zonder mijn toestemming het lokaal uitliepen of naar het toilet gingen.

Ik heb ze uiteraard teruggeroepen. Met een arrogante glimlach liepen ze het lokaal weer binnen. Ik ben heel rustig gebleven, maar dat was uiterlijke schijn.

Inwendig stond ik te trillen. Van woede en teleurstelling in mijzelf en in de kinderen, van irritatie, van niet-begrijpen, van frustratie dat het mij niet lukte deze kinderen op een positieve manier te motiveren en stimuleren. 

Het hele jaar ben ik al bezig met de vraag hoe ik kinderen kan motiveren en stimuleren. Het beste uit zichzelf kan halen. Ik heb een aantal bijscholingen gevolgd over motivatie en houding. Enthousiast door de opgedane kennis, ben ik meteen een aantal tips gaan toepassen. Met als doel houding, gedrag en resultaten te verbeteren.

Misschien heb ik te grote verwachtingen. Of ben ik toch niet geschikt voor dit onderwijs, pak ik het verkeerd aan, ben ik te aardig. Hoe dan ook, het werkt niet bij havo 3. En daar kan ik heel slecht tegen.

Net als tegen het feit dat een eigen mentorleerling (een bijzonder aanwezige macho leerling) bij de afdelingsleider komt klagen over de meest slechte mentor en docent Duits die hij heeft meegemaakt.

Er zijn ook klassen waarbij de tips wel degelijk effect hebben. Ik moet dat niet vergeten. Maar de impact die zo'n les op mij heeft is groot. Want compleet genegeerd worden door 25 leerlingen, totaal respectloos behandeld worden, dat gaat mij niet in de koude kleren zitten. Op zo'n moment voel ik mij ontzettend kwetsbaar en slaat de twijfel, die altijd wel ergens latent aanwezig is, weer toe.
Want onderwijs gaat steeds meer over gedrag en steeds minder over les geven. 

De balans tussen opvoeden en lesgeven is compleet weg. Een studie pedagogiek er bij is al bijna een must.

En dat is niet de reden waarom ik het onderwijs in ben gegaan.
Hoe gaat mijn werkzame toekomst er de komende 10 jaar uitzien? Ik heb weer iets om over na te denken.

Natuurlijk komen de kinderen er niet mee weg. Dit krijgt nog een staartje.
Helaas was na die les niemand van het management aanwezig. Dus heb ik thuis maar even gejankt.

En voor nu ........... loslaten en van het weekend genieten!
Want ik laat mijn leven toch niet vergallen door een stelletje ongemotiveerde, losgeslagen pubers die mij en die waardeloze les al lang weer vergeten zijn?