Zucht .........

Het is de week van het zuchten. Wat ik normaal goed kan verdragen, mondt deze week uit in flink wat irritaties. Ik ben namelijk moe.
En als ik moe ben reageren de leerlingen niet meer zoals ik zou willen en reageer ik niet meer zoals zou moeten: rustig, vriendelijk, wijs, glimlachend, begripvol.....
Leerlingen voelen dat aan. Alsof ze denken: Mevrouw Kruidhof is moe, die heeft nu toch niets zinnigs te melden, hoeven we ook niet te luisteren.
"Jongens het duurt veel te lang eer dat jullie stil zijn hoe moeilijk kan het zijn ik vraag om stilte bel ook nog een keer wat ik al te veel vind want jullie zouden al stil moeten zijn als ik het zeg hoe kunnen jullie nu iets leren als je niet luistert hoe moet ik dan iets uitleggen bla bla bla bla bla ..........."
Ik hoor mijzelf preken, weet dat het geen zin heeft en kan het toch niet laten. Het moet er even uit.
Zucht.............

Ik heb videogesprekjes beoordeeld en de leerlingen willen uiteraard weten hoe ze aan het cijfer zijn gekomen.
Of nee, enkele leerlingen willen weten hoe ik het in mijn hoofd heb gehaald hun een vijf te geven.
Ik begin nog rustig met de uitleg van het beoordelingsformulier, maar betreffende leerling valt me al snel verontwaardigd in de rede: "Mevrouw, ik heb er heel veel moeite voor gedaan, dat mag ook wel meegenomen worden!"
Even tot tien tellen en zuchten .............
"Ik was nog niet klaar, Loraine, maar als jullie aan de helft van de opdracht niet hebben voldaan en ik kan jullie ook nog eens nauwelijks verstaan, zijn dit de punten die jullie voor elk criterium kunnen krijgen. Meer kan ik er niet van maken".
"Maar mevrouw, wij hebben er heel veel tijd in gestopt, ik vind het niet eerlijk".
"Even voor alle duidelijkheid Loraine: ik hoef aan jou geen verantwoording af te leggen over jouw cijfer. Jij bent degene die aan mij en thuis mag uitleggen hoe je aan die vijf  komt".
Zonder de rest van de beoordeling te bekijken loopt ze boos weg.
Zucht........
Ik sta andere leerlingen te woord. Die hebben de boodschap inmiddels begrepen en laten mij geduldig uitleggen hoe ik hun video heb beoordeeld.
"Mevrouw, Loraine huilt".
Ik zie dat ze wordt opgevangen door andere meiden.
"Loraine is boos op mij, ik ben niet degene op wie ze nu zit te wachten."
De volgende les ga ik wel even alsnog met haar groepje apart zitten en de beoordeling bespreken.
Maar nu even niet!
Zucht.............

Mijn mentorklas heeft in november de opdracht gekregen thuis aan een profielkeuzeprogramma te werken. Ondanks herhaaldelijk verzoek bleek vorige week dat slechts enkele leerlingen er thuis mee aan de slag zijn gegaan.
Ze hebben dan ook de opdracht gekregen vandaag de helft af te hebben, dan mogen ze in het mentoruur eerder weg. Als stok achter de deur!
Bij inventarisatie blijkt dat minder dan de helft van de klas aan het programma heeft gewerkt. Schaapachtig kijken ze me aan.
Pubers!
Op het bord schrijf ik de namen van de leerlingen die mogen gaan. Omdat ik mijn pappenheimers ken ga ik bij de deur staan om te voorkomen dat er een stel doorheen glipt dat moet blijven en ja hoor: "Terug jullie!"
Zucht..........
Om mij heen verzamelt zich een groepje leerlingen dat mij allemaal tegelijkertijd meent te moeten uitleggen waarom ze het niet af hebben en probeert mij ervan te overtuigen dat zij dit programma best thuis kunnen doen. ARGH!! Gek word ik er van!
Wat zou ik nu graag KOPPEN DICHT! willen roepen, maar ik hou me in. Zie al de verontwaardigde mails van ouders mijn richting uitkomen.
Ik krijg een uitgebreid verhaal van een leerling waarom het inloggen niet lukt. Pffff....vermoeiend dit!
"Interesseert me helemaal niets wat jullie allemaal voor smoesjes hebben! Ik ben duidelijk geweest: heb je het niet af, dan ga je er in het mentoruur aan werken!"
Na vijf minuten staat een leerling nog achter de computer. "En waarom ben jij nog niet aan het werk?"
Hij kijkt me bedremmeld aan. "Maar dat heb ik u toch net verteld? Ik kan niet inloggen".
Oh ja Annet rustig nou, je bent veel te geïrriteerd. Dit werkt niet. Pubers, weet je nog?
Even ademhalen en weer doooooooor.
Zucht..... heftig weekje dit.

Ondanks mijn vermoeidheid kan ik ook nog enthousiasme opbrengen: "Hé, wat leuk", zeg ik tegen een leerling, "Ik heb dezelfde jas als jij!"
De blik die ze haar klasgenoten toewerpt spreekt boekdelen.
Ik zie haar ouders al zuchten als ze om een nieuwe jas komt vragen.