Een onverwachte wending

Soms lukt het niet tot een leerling door te dringen. Mij niet, de mentor niet, thuis niet.
Karel is zo'n jongen met wie ik de nodige gesprekjes heb gevoerd: Wat heb je nodig? Hoe kan ik je helpen? Soms boos, soms geïrriteerd, soms wanhopig en uiteindelijk aardig, met compassie.
Het haalde niets uit. Eén en al onverschilligheid en desinteresse: onderuitgezakt, tas op tafel, sjokkend lopen en éénlettergrepige antwoorden. Zelfs woordenboeken vlogen uit het raam.
Maar nee, hij had geen hulp nodig.

In zijn vorige week gehouden spreekopdracht (vertel minimaal twee minuten over jezelf of een onderwerp dat je interesseert) verraste hij me: trots vertelde hij (uiteraard in het Duist), dat zijn vader zijn held is, met wie hij graag zeilt en zijn moeder zijn heldin, omdat ze, ondanks haar ziekte, zo positief blijft.
Hij liet iets van zichzelf zien. Verdwenen was zijn onverschillige houding en ik was verbaasd over de kwaliteit van zijn Duits.
Ik heb hem de hemel in geprezen!

Afgelopen les heb ik de leerlingen gevraagd een berichtje voor mij te schrijven: wat vond je van het afgelopen jaar, van het vak Duits, van mij als docent.
Tips en tops, wat vond je leuk, minder leuk, wat moet er uit en wat kan er volgend jaar in blijven?
Karel heeft weinig Duits geleerd (ik weet inmiddels beter), maar........ who cares?

Beste mevrouw Kruidhof,

Ik heb een mooi jaar gehad met veel ups en downs. Over het algemeen heb ik veel geleerd over mezelf en misschien niet al te veel Duits. Dat ligt aan mij.