Je zult maar een geschorste docent zijn

Je zult maar een geliefde en gerespecteerde docent zijn en toch te kakken worden gezet door een leerling. Ik dacht tot nu toe, vrij naïef waarschijnlijk, dat die twee niet samen gingen. Maar tijden veranderen.

Een toffe en grappige docent, zo lees ik in de krant, gewaardeerd door leerlingen, in het laatste jaar voor zijn pensioen.
Maar dan .......... maakt hij een lullig foutje. En dat lullige foutje wordt gefilmd door een lullige leerling.
Einde oefening, einde loopbaan, docent wordt geschorst.
Daar zit je dan, thuis, ontdaan en niet kunnen bevatten dat je loopbaan als docent, waar in al die werkzame jaren niets op aan te merken viel, zo eindigt.

Wat is er gebeurd?
Aan het einde van de dag blijven drie leerlingen na om huiswerk te maken bij de betreffende docent.
Ik kan me helemaal voorstellen hoe dat werkt: het lesgeven zit er op, een weldadige rust daalt neer in het lokaal, de leerlingen zijn rustig aan het werk, je ontspant en kunt even iets voor jezelf doen.
Even 'abschalten' noem ik dat, hoofd leeg maken. Doe ik ook, maar doorgaans ben ik dan alleen in mijn lokaal. Ik check mijn mails of scroll wat door mijn facebooktijdlijn, zoek iets op internet, beantwoord wat appjes. Zomaar wat voorbeelden.
Deze docent keek porno. Ook een vorm van 'abschalten'.
Alleen maakt hij nu een lullige fout: hij vergeet de beamer van de laptop los te koppelen, waardoor zijn leerlingen kunnen meegenieten.
En één van die drie leerlingen is zo aardig de docent en de beelden te filmen, op Dumpert te plaatsen en naar medeleerlingen te sturen.
En nu is iedereen in rep en roer en wordt het voorval breeduit in de media besproken.
Wat mij hogelijk verbaast, is dat er met geen woord wordt gerept over de leerling die gefilmd heeft en het moedwillig op internet heeft gezet. Een moedwillige actie over een per ongeluk uitgevoerde handeling van een docent.

Hoe voelt deze puber zich nu? Een held omdat hij zoveel commotie heeft losgemaakt? Voldaan omdat hij het leven van een docent heeft verwoest? Of schaamt hij zich? Heeft hij spijt? Ik mag het hopen, die laatste twee.
Nee, de politie is niet betrokken, want er is geen strafbaar feit gepleegd, zo laat de school weten.
Eh, wacht even .......... en de leerling dan? Is hij geschorst? Hij heeft de privacywet overtreden: filmpjes en foto's maken in school mag niet, laat staan dit delen op social media en onder leerlingen. Is dat geen strafbaar feit? Of valt dat onder het niet nakomen van de gedragscode?
Wat zou ik graag willen weten waarom de leerling voor deze aanpak heeft gekozen. Of was het geen keuze? Was het een onbezonnen actie van een puber? Of een bewuste actie om de docent een hak te zetten?

Kunnen kinderen überhaupt nog bedenken dat er andere opties zijn dan communiceren met je mobiel?
Want andere opties, met minder verstrekkende gevolgen, waren er zeker:
1. kijken en meegenieten
2. een leidinggevende erbij halen
3. de beelden negeren en gewoon huiswerk maken (dat vraagt wel heel veel zelfdiscipline)
4. het voorval aan ouders vertellen, die contact hadden kunnen opnemen met school.

Er is ook nog een nummer 5. En dat is een optie die we in dit mobiele tijdperk dreigen te vergeten,  en die de jeugd niet meer als vanzelfsprekend meekrijgt.
Een optie die op nummer 1 moet staan: communiceren, face to face! Omdat de gevolgen, als je niet met elkaar communiceert, onnodig en onomkeerbaar groot kunnen zijn.
Want hoe eenvoudig had dit voorval een andere wending gekregen als de leerling, natuurlijk lacherig en giechelig, had gezegd: "Uh......meneer? U heeft de beamer nog aanstaan!".

Ja, ik werk nog met plezier in het onderwijs. Maar ook met toenemende zorg. Want wanneer en hoe richten wij het onderwijs zo in dat leerlingen weer ter verantwoording worden geroepen? Dat leerlingen weten wanneer ze een grens overschrijden en ze zich wel twee keer achter hun oren krabben voordat ze dit soort fratsen uithalen?
Gewoon omdat ze besef hebben van normen en waarden.