Presentaties maken wat los. Deel 2

Presentaties maken vaak nogal wat los bij leerlingen. Er zijn leerlingen die het geven van een tip en een top na een presentatie niet serieus nemen, er zijn leerlingen die door de spanning gaan giechelen of een tik met het hoofd blijken te hebben en er zijn leerlingen die een black-out krijgen of trillend voor de klas staan. Dan blijkt hoe spannend het is om voor de klas én ook nog in een vreemde taal te presenteren.

Een paar dagen voordat een groepje moet presenteren, krijg ik een mail van Ben. Ben schrijft dat hij het de laatste paar weken mentaal moeilijk heeft en veel druk van school ervaart. Of hij de presentatie een andere dag mag doen en of we het er morgen even over kunnen hebben. 

De volgende dag blijkt hoe hoog de druk is. Ben geeft aan dat het echt niet lukt om de presentatie voor de klas te houden. Omdat ik zie wat dit met hem doet, spreken we af dat zijn groepje de presentatie in de pauze voor mij alleen mag geven.

Zo geschiede. Sonja, Laetitia en Ben komen in de grote pauze naar het lokaal, alwaar ik hun powerpoint al klaar heb staan. Ben steekt een trillende hand uit om te laten zien hoe gespannen hij is en barst vervolgens in snikken uit. Ik geef ze even de gelegenheid er samen uit te komen en van wat ik zie word ik heel blij. Laetitia en Sonja stralen rust uit en geven Ben de ruimte zijn emoties de vrije loop te laten, zonder verwijten, zonder druk en zonder er al te veel woorden aan te besteden. 

"We gaan gewoon beginnen Ben en als het niet gaat nemen wij het van je over. Het komt goed." En ze beginnen. En daar waar Ben iets moet vertellen, gaat Ben vertellen. Eerst schoorvoetend en nog half snikkend, vervolgens met steeds meer zelfvertrouwen. Ze doen zelfs alles uit het hoofd, zonder steekwoorden. 

Als ze klaar zijn ben ik onder de indruk. Niet eens vanwege het feit dat ze helemaal aan de opdracht hebben voldaan, maar vooral om het vertrouwen dat Sonja en Laetitia in Ben hebben gesteld, waardoor hij tot zichzelf kon komen en ze de presentatie tot een goed einde hebben kunnen brengen.

"Ik ben ze ook zo dankbaar", zegt Ben en hij barst weer in snikken uit. Maar nu van opluchting en dankbaarheid. 

"Dankbaar". Een verrassend woord uit de mond van een puber. Mooi dat Ben zich kwetsbaar durfde op te stellen en mooi dat de meisjes hem de ruimte daartoe gaven. Een groepsgenoot er op deze manier doorheen slepen getuigt van een groot empatisch vermogen. Hoe waardevol is het dat je, als je het thuis zwaar hebt, op school vrienden hebt die je opvangen.

Ik word er blij van. Zo kan het ook.